Qetesia eshte kultur.Pa qetesi nuk gjendet dera per dalje!

nga **Master** Wed May 02, 2012 8:35 am

Një nxënës shkoi tek Mësuesi dhe i tha:
- O Mësuesi im i dashur, më ndihmo, o Mësues! Koka ime është bërë si zgjua bletësh dhe vetëm gumzhimë e zhurmë kam në kokë, sepse i kam njëmijë probleme.- Ngadalë, tha Mësuesi, mos u ngut. Njëmijë probleme nuk zgjidhen përnjëherë.Problemet duhet zgjidhur një nga një.Me qetësi. Pa ngutje. Por, a di çka?
- Urdhëro, Mësues!

- A pijmë kafe, rrimë e pushojmë dhe, të shohim, mos po krijohet ndonjë situatë prej të cilës mund të mësojmë të dy: edhe unë edhe ti.

- Mirë...- u pajtua Nxënësi.

Hynë në dhomë. U ulën mirë e këndshëm. Pinin kafe e rrinin. Në një moment, nëpër një dritare të vogël, që kishte mbetur rastsisht e hapur,hyri një Zog.

Ishte një Zog i vogël, i bukur, por shumë i trembur. Kur hyri në dhomë, në ambientin e panjohur, Zogu i trembur fluturoi më rrëmbim: herë përplasej për xhamave të mbyllur të driareve të mëdha, herë përplasej për dere, e prapë, kthehej dhe përplasej në xhamat e dritareve të mbyllura.Kur u lodh nga dhimbjet e përplasjeve, nga vuajtjet e përpjekjeve për gjetjen e derëdaljes me rrëmbim,
pra kur u lodhë fort, shkoi dhe u ulë në një kënd të vitrinës.

Mësuesi e pa nxënësin e i tha:

- E sheh këtë Zog?

- Po, tha Nxënësi, nuk jam i vërbër, e shoh!

- Eh, ky Zog je ti nxënësi im i dashur. Dritarja e vogël qëlloi e hapur.
Zogu hyri rastsisht. U përplasë me vuajtje e dhembje nëpër xhama, në derë e kudo dhe nuk e gjeti rrugën për dalje. Tërë kohën, ajo dritare nëpër të cilën hyri zogu, ishte e hapur. Kësaj i thonë zgjidhje impulsive, zgjidhje me panik,
zgjidhje e vrullshme.
Asnjëherë, kurrë në jetë, përpjekjet e këtilla nuk përfundojnë me rezultate...

Mësuesi pushoi pak dhe tha:

- Pasi të pushoi Zogu mirë, pasi të qetësohet, shihe me vemendje çka do t’i bëj unë Zogut.

Në atë çast Mësuesi i përplasi duart: baaam! Zogu u tremb nga përplasja e duarve të mësuesit, fluturoi dhe, nëpër dritaren e hapur, doli në liri.

- E sheh, Nxënësi im, kur pushoi Zogu, kur u qetësua, kur u kthjellua,
atëherë e pa dritaren e vogël, që tërë kohën ishte e hapur.
Kësaj i thonë zgjidhje e vetëdijshme. Kështu duhet të veprosh edhe ti.

- Por unë i kam njëmijë probleme!...

- E di dhe të kuptoj mirë, por më kupto edhe ti mua. Të gjithë njerëzit në botë dinë të hyjnë në probleme, sikur Zogu që hyri nëpër dritarën e vogël.
Por nëntëdhjetë e nëntë përqind të njerëzve nuk dinë të dalin edhe pse gjithnjë dera e hyrjes është e hapur siç ishte dritarja e hapur për Zogun. Pse?
Sepse duan t’i zgjidhin të gjitha problemet përnjëherë,
sikur ti, me vrull, me rrëmbim, pa qetësi e vetëdijësim.

- E çka duhet të bëj unë?

- Të qetësohesh, sikur Zogu, që pushoi në këndin e vitrinës.
Të pushosh, të kthjellohesh mirë, të të vijë drita në sy, apo më saktë drita në mendje dhe të bëhesh dritë e tërë, të jesh krejtësisht syçelë, sepse:

Secili problem e ka DERËN për hyrje dhe, ajo derë e hyrjes është edhe
DERË e daljes. Dhe gjithmonë është e hapur. Qysh ke ditur të hysh në problem, nëpër cilën derë ke hyrë në problem, nëpër të njëjtën derë do të dalësh,
por dalja gjithmonë është e kushtëzuar nga SYÇELTËSIA.
Thuaj: qetësi,sepse qetësia është kulturë.Pa qetësi nuk gjendet dera për dalje.f.v